Kekemelik bir konuşma bozukluğudur. Kekeme problemi olan bir kişi değişik ses, hece ve kelimeleri tekrarlar; konuşma düzeninde duraklamalar yaşar. Duraklamalar, sözcüklerin ilk ya da son seslerinde, hecelerinde olabilir. Konuşma hızı, patlayıcı ya da yavaş olarak sürdürülür.

Kekemelik ruhsal gerginliğin arttığı durumlarda artar. Başkalarının, yabancıların bulunduğu ortamlarda, zorlanmalarda konuşma bozulur. Anlaşılmaz olur. Ağır kekemelik durumlarında çeşitli tikler de sanki kişinin konuşma güçlüğünü hafifletecekmişçesine belirtilere eklenebilir. Kekemeler, şiir ve şarkı okurken bozukluk göstermeyebilirler.

Kekemelik genellikle 12 yaşından önce başlar. Görülme sıklığı % 1 civarındadır. Nedeni tam olarak bilinememektedir. Ancak nedenine ve oluşumuna ilişkin organik ve ruhsal görüşler mevcuttur. Bedensel organik görüşler arasında; kalıtımla aktarılan kişisel yatkınlıktan ve merkezi sinir sisteminde konuşma merkezinin iyi gelişememesinden, sol elini kullananların sağ elini kullanması için zorlanmasından söz edilmektedir. Ruhsal nedenler olarak, obsesif-kompulsif bozukluğa yatkın bir yapı ve anne babada bu tür bir bozukluğun bulunması düşünülmüştür. Çocukluk çağındaki kaygıların ve korkuların da etkili olduğu görülmüştür.

Kronik bir seyir izleyen bu konuşma bozukluğu, zaman zaman düzelmeler gösterebilir. Kekemeliğin tedavisinde kekemeliği oluşturan, sürdüren, ağırlaştıran etmenler ortadan kaldırılmaya ya da etkileri azaltılmaya çalışılır. Davranış değiştirme yöntemleri kullanılır. İstenmeyen davranışı söndürme, kekemelik belirtilerini elemek için uygun bir yoldur. Gevşetme ve rahatlama alıştırmaları üzerinde durmak da kekemeliğin tedavisinde yararlı olacaktır.

KAYNAKLAR

Güleç, C. (2003). Psikiyatri ve Psikoterapilerin ABC'si. Ankara: HYB Yayıncılık.

Köknel Ö: Günlük Hayatta Ruh Sağlığı. Alfa Yayınları, İstanbul, (1999).